Limboland kickoff

Bij de lancering van Limboland in Club Up
Door Jan Haasbroek

Waarop hinkt Limboland?

De even prangende als feestelijke vraag van vanmiddag luidt: Waarop hinkt Limboland? Het is typisch zo’n kolfje naar de hand van de emeritus-voorzitter. Een analoge oude van dag, op wie de Jansaliegeest maar geen vat wil krijgen, gepokt en gemazeld als hij is in de Gooise bewustzijnsmakelaardij.

Op wat hinkt Limboland? Over deze existentiële kwestie heb ik mij de afgelopen dagen de kop suf gebeuld en ik ben er helemaal uitgekomen. Eerst naar mijzelf toe en nu, godzijdank, ook naar jullie.

Limboland hinkt, zo heb ik ontdekt, op twee banken. Op twee zandbanken, wel te verstaan, banken van drijfzand.

Met het ene bevallige been staat het in een laagdrempelig – even crossmediaal als macrobiotisch angehaucht - laatkapitalistisch workshopmoeras, terwijl het andere been houvast zoekt in een drassige modderpoel van biseksuele en postfeministische aanvechtingen, die ten diepste wortelen in een spijkerhard businessmodel.

Ik moet het, dat voel ik aan mijn water, eenvoudiger kunnen zeggen. Misschien helpt een andere bril. (Spreker zet een andere, wat klassiekere, bril op.)

Ja. Limboland is een concept, een formaat, een model een project en een brand.
Ja. Limboland is een password, een platform, een portaal, een website, een weblog, een zoekmachine, een buienradar en een instart.
En zeker, Limboland is een forum, een agora, een podium, een zeepkist, zo u wilt, een speakerscorner, een arena en, vooruit, we zijn nu toch bezig, een speeltuin.
En opnieuw, Limboland is een werkplaats, te bereiken met de lijnen 16 en 24, een studio, een laboratorium, een atelier, een denktank en in zekere zin dus ook een bezemkast.

Ik giet de hele mikmak voor jullie in één handige formule: Limbolive + Limbolite = Limboland.

Maar Limboland is daarnaast ook weer een stichting met donateurs, een verenging met leden, een coöperatie met deelnemers, een collectief en – virtueel bekeken – een community.
En Limboland staat voor live. Voor performen, standuppen, jammen, headbangen, stagediven, crowdsurfen en voorlezen. Oh, maar dan is het ook een gevoel, een beleving, een way of life, een mentaliteit, een grondhouding, een wisselbad, een nestgeur, een golflengte, een keurmerk, misschien zowaar, een identiteit verschaffende truitekst.

Nu moeten we uitkijken dat we niet gaan doorslaan. Ik kijk eens even naar Wendela en Julia om na te gaan of ik nog goed bezig ben, of dat het weer tijd wordt voor de lieve broeders in de witte pakken, voor het prikje en de spanlakens. Ik geloof dat het meevalt. Ik ben Limboland niet als zitzak of knielier gaan voorstellen en ben ons ook niet gaan afschilderen als hechtpleister of plechtanker. Men zou de senioren de kost moeten geven die bij de start van nieuwe, veelbelovende initiatieven in hun onbesuisdheid met de rollator uit de bocht vliegen om daarna het spoor totalement bijster te raken. Dat had ook gekund en dat hebben we weten te vermijden. Laten we daar dankbaar voor zijn. Natuurlijk is het allemaal verlegenheid, zo’n speech, trots en opluchting dat het zover gekomen is en dat het zoveel potentie in zich draagt.

Ik voel dat het – voor we te klef worden – tijd wordt voor een nieuwe bril. Laten we dit keer een futuristische opzetten. (Spreker zet een artistiek brilletje met ronde glazen op om – bij wijze van apotheose - ongeremd uit zijn dak te kunnen gaan.)

Want dat is natuurlijk wel wat er vandaag, op deze gedenkwaardige vijftiende februari 2009 in deze piejonge offspring van kunstenaarssociëteit ‘De Kring’, aan de hand is. We kunnen wel een beetje loltrappen met zijn allen, ik ben er zelf ook niet vies van, maar als we de lancering van vandaag postmediaal proberen te duiden, dan zien we dat dit prille Limboland een volkomen achterhaald bestel van verzuilde levensbeschouwelijkheid digitaal de wacht aanzegt. Dat hier een onomkeerbare vorm van tele-intieme mediadirectheid feodale pseudozombieverbanden, als daar zijn, de familie, de moederliefde, de kaartavond, de vakbond, de stacaravan en de politieke partij volledig wegvaagt, ausradiert. Dat de nieuwe celebrities, die iconen van een ontluikende publieke en interactieve zichtbaarheid, de Cleo’s, de Nepco’s, de Gerbrands, de Claartjes, de Stijnen, de Borissen, de Nathalies, de Winnies, de Michaels en de Gabs hier een lange neus maken naar ouwe meuk van het type gezin, staat, kerk, kroeg, leger en school.

Zo staan wij dan, nieuwlichters en baanbrekers aller Limbolanden, aan de wieg van een nieuwe culturele klasseverhouding met aan de ene kant creatieve schermbeesten, zeg maar: jullie dus, en aan de andere kant deerniswekkende shopaholics, buiten, in de grauwe Kalverenstraat.

Het is nog bijna niet te geloven, knijp jezelf maar even in de arm, dat deze dag de geschiedenis zal ingaan als het startsein van een stijlrevolutie, ja, zeg maar gerust van een crossmedicultureel reinigingsritueel waarop de oude bomenmedia en de oude zendmastenmedia geen antwoord meer zullen hebben.

Jullie, zet het in je cv, waren vanmiddag stuk voor stuk de mede-aanstichters. Je was erbij. Applaudiseer voor jezelf.

(Aarzelend applaus)

En vergeet ondertussen nooit: Wie langer dan vijf minuten naar een bejaarde geluisterd heeft, blijft de rest van zijn leven langzamer praten.